Gedicht door Niek Wilmink

Niek Wilmink werd op jonge leeftijd getroffen door kanker en schreef tijdens zijn ziekte dit prachtige gedicht:

In mijn hart
is het onrustig
Vecht ik tegen al mijn pijn
Maar mijn masker is een glimlach
Zo erg zal het dus niet zijn?

Diep van binnen
huil ik tranen
Bakken vol van stil verdriet
Niemand zal dat vast vermoeden
Want mijn tranen zien ze niet.

Hoe ik vecht
laat ik niet merken
Daar voel ik me beter bij
Dat is het stukje van mezelf
Dat ziet een ander niet van mij.

Zo is het vaak
Met heel veel mensen
Ze lijken sterk, maar men vergeet
Dat diep verborgen voor een ander
Vaak meer schuilt dan een ander weet.

Toch voelt het goed
Om zó te knokken
Het geeft me kracht, dat is mijn doel
De liefste mensen om mij heen
Die weten heus wel wat ik voel!

Een stille blik
Een gebaar, een woord
Het geeft mij troost en kracht
Waardoor dat wat verborgen ligt
Een beetje wordt verzacht

En stilletjes zegt er in mijn hoofd,
Verberg niet wat je voelt
Je bent sterk, je kan het
Alles komt weer goed
Zij, die van me houden, geven me moed

Om door te gaan, te vechten
Niet op te geven door de zware last
die op je schouders valt
Het is moeilijk soms te geloven
Maar het lichtje wat je hebt in je hart, zal nooit uitdoven